Het leuke van mijn beroep is dat je bijna alle soorten mensen mag zien. Dat is echt uitdagend. Van jong tot oud, van slim tot nog veel slimmer, van arm tot rijk, van onbeperkt tot zeer beperkt en van super gezond tot ongeneeslijk ziek. Met al die mensen moet ik door een deur kunnen. Ze hebben namelijk allemaal recht op zorg op de manier die het beste bij hen aansluit.
Soms ben ik niet het type zorgverlener dat bij iemand past. Dat kan komen omdat ik niet kan geven wat iemand nodig heeft of omdat het simpelweg niet klikt. Of mijn agenda staat te vol en kan ik geen kwalitatief hoogstaande behandeling meer garanderen. Gelukkig heeft iedereen vrije keus in behandelaar. Alhoewel dat best lastig gaat gezien het tekort aan mondhygiënisten en tandartsen.
Grenzen
We houden dus zoveel mogelijk rekening met je wensen. Toch ken ik mijn grenzen. Niet alleen op persoonlijk vlak. Ik moet me ook gewoon aan de regels houden. Zo is er nu de Leidraad die de norm schrijft in onze sector. De Leidraad bepaalt in Corona-tijd wanneer iemand wel of niet welkom is in de praktijk. Wat je hiervan kan merken is dat je wel of niet door de triage komt. De triage vormt vragen waaruit blijkt of het veilig is voor andere patiënten, voor mijn collega’s zoals de balieassistent en voor mij als je bij ons over de vloer te komt.
Liegen
Helaas vinden sommige mensen dit grote onzin. Zij geven op zo’n manier antwoord bij de triage vragen die per sms wordt verstuurd dat ze een ‘groene stip’ krijgen in het dossier en dus mogen komen. Zo was er laatst een meneer die met een opvallend dikke jas naar binnenkwam terwijl het prachtig weer was. Ik bracht het ter sprake en prompt zei meneer dat hij verkouden was. Ik zei hierop dat ik hem niet mocht behandelen. Hij viel behoorlijk uit. Riep dat het onzin was en dat hij ‘gewoon griep’ had. Hij was een week geleden getest.
Nog langer in de praktijk…
Bij de triage wordt niet gevraagd of er getest is of niet. Als iemand klachten heeft die bij corona voorkomen, mag je niet bij me in de stoel. Met veel bombarie verliet meneer de praktijk toen ik de deur openhield en duidelijk maakte dat ik niet in discussie zou gaan. Even later stond hij voor de neus van de balie-assistent. Hij vroeg of hij een factuur zou krijgen. De assistent zei wijselijk dat ze daar niet over beslist. Hierop zei hij zich uit te willen schrijven en eiste het dossier op. Kortom…meneer stond een hele poos zonder mondkapje met ‘griepje’ en al voor de balie te schreeuwen. Hij had ook kunnen bellen…denk ik dan…
Regels zijn regels
Een vervelende situatie natuurlijk, maar wat ik mij afvroeg, is of meneer zich beseft dat dit om een maatregel gaat waar wij we ons gewoon aan moeten houden. Dat hij in elke mondzorgpraktijk geweigerd zou worden. Of deze meneer begrijpt dat we dus heel voorzichtig zijn en dat dit alleen maar betekent dat we veilig werken. Aan de andere kant moet ik enorm lachen. Zou meneer zich zo ontzettend verheugd hebben op een gebitsreiniging? Had hij hier al een week naar uitgekeken? Was het zo’n teleurstelling dat hij niet onder mijn scalers mocht liggen? Dat is wel sneu.
Nog meer regels
Een andere situatie is als men bij de trombosedienst loopt. De INR-waarde moet vlak van te voren gemeten worden en alleen bij een bepaalde waarde mag ik behandelen. Ook dit roept regelmatig negatieve emoties op. Of als er antibiotica moet worden genomen bij bepaalde hartaandoeningen en dit niet gebeurd is. Ook hierbij moet ik soms mensen naar huis sturen omdat het niet veilig is. Mensen kunnen dan echt enorm boos zijn en dan nog 3 keer bellen en 3 keer mailen. Dat terwijl ik me gewoon aan het protocol houd.
Wat als het nergens staat?
Dit staat nog duidelijk op schrift, maar wat als iemand een behandeling eist terwijl ik deze onverstandig vind? Wat als iemand keer op keer aangeeft kiespijn te hebben en wij absoluut geen enkele medisch klinische of röntgenologische aanwijzing zien dat deze klacht echt bestaat? Natuurlijk voelt iemand zelf echt iets maar dat wil niet zeggen dat er daadwerkelijk lichamelijk iets aan de hand is. Iets wat niet lichamelijk is, moet je ook niet lichamelijk willen oplossen. Daar maak je alleen maar schade mee. En wat als er wel iets lichamelijks is maar als je weet dat er iets psychisch achter zit? Dit zijn echt moeilijke dingen, laat staan dat je er als (para)medicus überhaupt op tijd achter komt hoe de vork in de steel zit.
Even verder kijken
Is het verwijtbaar dat als iemand voor de 5e keer voor een wortelkanaalbehandeling komt, er daadwerkelijk een ontsteking zit, maar dat behandelen eigenlijk geen oplossing biedt en je dus weigert te behandelen? Is het verwijtbaar dat je als tandarts na 5 wortelkanaalbehandelingen er nog niet achter bent gekomen dat de oorsprong van de klacht een psychische is? Dat je dus had moeten verwijzen via de huisarts naar de psycholoog? Dit staat nergens, maar het is minstens even erg. Vind ik. Het weigeren van een behandeling zal niet in goede aarde vallen, maar uiteindelijk help je iemand er wel mee.
Dus tja…soms ben ik een enorme trut omdat je het beste met iemand voor hebt. It comes with the job.
