Deze week was het drie keer Bingo. Een aantal patiënten van mij stonden in mijn agenda terwijl ze niet op het behandelvoorstel waren ingegaan. Ook kwam er een hele boze dame voorbij die ik voor het eerst zag. Volgens haar had mijn collega haar onnodig bang gemaakt. En nu was het haar schuld dat ze zo hoog ademde.
Wat wil je nou?
Ik snap nooit zo goed waarom patiënten wel een afspraak maken maar eigenlijk geen geschikte behandeling willen. Wat wil je dan nou eigenlijk van me? Vaak hebben deze mensen nauwelijks tot geen tandsteen boven de rand van het tandvlees. Toch willen ze dat ik dit weghaal. Hetgeen onder het tandvlees zit, moet ik dan laten zitten. Ze hebben daar namelijk geen last van. Dat de boel enorm ontstoken is, tja…dat lijkt ze maar weinig te zeggen. Dus komen ze zo’n drie a vier keer keurig elke 6 maanden.
Bloed op het hoofdkussen
Een meneer zei me: “Nee, geen klachten. Of ja, ik merk wel dat na het poetsen mijn tandvlees bloedt. Ik doe dat in de avond en dan zie ik in de ochtend allemaal bloedvlekken op mijn kussen.” Hij begreep nu wel dat dit toch niet helemaal goed was. Met mijn meetlatje zakte ik inderdaad weer een flink eind onder zijn tandvlees en was zijn tandvlees aardig rood. Helaas wees mijn meetlatje ook een vermeerdering van diepte aan. De situatie was dus flink achteruit gegaan. Ik meldde hem dat het nu echt twee voor twaalf was. Hij keek me niet begrijpend aan. “Ik bedoel dat je op het punt staat om je tanden te verliezen.” Daar schrok hij van. “Maar helpt een behandeling daar dan tegen? Ga ik mijn tanden dan niet verliezen?”
Al het niet helpt dan doen we het niet
Ik vraag me dan oprecht af of hij denkt dat ik voor Jan met de korte achternaam een behandelvoorstel doe. Waarom zou ik iets gaan behandelen als ik al weet dat het verloren is? “We zullen eerst een onderzoek moeten doen om goed na te gaan wat de diagnose en prognose is. Op dit moment weet ik alleen dat het heel diep is. Het lijkt mij nog niet verloren, maar als je langer wacht dan is gaat het sowieso verloren.” Hij reageert terug met wederom dezelfde vraag. “Ik snap dat je nu een antwoord wil, maar ik zal het eerst moeten onderzoeken. Ik moet niet alleen de diepte weten, maar ook of er complicaties aan zitten. Dat kan ik op dit moment niet beoordelen. Ook moet ik soms even met de tandarts overleggen.” Hij slaakte een diepe zucht. Leek besluiteloos. “Als blijkt dat een behandeling zinloos is, dan gaan we die niet doen. Als blijkt dat er nog hoop is, dan bij jij diegene die beslist of we er voor gaan of niet.”
Prioriteiten
Dit riedeltje deed ik dus nog een paar keer. Ook bij een man die vond dat hij financieel krap zat. Overigens zat hij van het weekend wel op zijn eigen boot op het water en zat onder de tatoeages. Waar liggen dan je prioriteiten? Ik probeer het te begrijpen maar soms lukt het me gewoon niet. Ik moet soms blijkbaar enorm duidelijk zijn, wil iemand begrijpen dat hij op het punt staat nog veel meer uit te moeten geven aan de tandarts. Je moet dan wel heel erg direct zijn, wil het doordringen.
Direct
Inmiddels ben ik wel wat beter geworden in direct zijn. Het is geen fijne taak want je voelt je toch op een of andere manier heel onaardig doen. Alsof je loopt te dreigen. Zo kwam het dat die mevrouw zo boos was. Mijn collega had haar schijnbaar met de neus op de feiten gedrukt. Ze had de vorige keer nog overal voedselresten zitten. Mijn collega was dus niet bepaald onder de indruk van de eigen mondhygiëne van deze mevrouw. Helaas kunnen wij vrij weinig voor iemand betekenen als de mondhygiëne niet bijna perfect is. Mijn collega had volgens haar gezegd: “Als u zo doorgaat dan verliest u uw tanden.” Nou, daar was ze niet van gediend. Ze at namelijk gezond, sportte en poetste gewoon haar tanden. Ze vond dus dat ze heel erg haar best deed en alsnog kreeg ze op haar kop. Althans zo voelde het voor haar.
Het levert echt wat op
De waarheid horen, is nu eenmaal niet leuk. De waarheid wegstoppen, werkt niet. Het wordt daar niet beter van. Het is misschien goed te weten dat het voor de mondhygiënist soms echt lastig is om hierover (weer) te beginnen. Een patient van mij begrijpt dat. “Hmm…je bent best stil en snel klaar. Dat kan twee dingen betekenen. Of het valt echt mee of je hebt de hoop opgegeven.” Gelukkig kon ik hem goed nieuws brengen na een aantal keren aangeven dat zijn mond toch echt niet schoon te genoeg was. Gelukkig trok hij er zich iets van aan en is de schouders er onder gaan zetten. Daar word ik oprecht blij van. Daar doe ik het voor! Gelukkig hebben nu alle vier de patiënten toch besloten om zich te laten behandelen. Ik hoop dat ik ze na een tijdje ook een hele korte behandeling kan geven!
