Een hele poos terug was ik ook een voetbalmoeder. Vroeger mocht ik als meisje niet op voetbal dus ik gunde mijn dochter dit juist wel. Helemaal fout natuurlijk, want mijn dochter bleek helemaal geen voetbaltalent te hebben en liever te zwemmen. Maar goed, ik heb wel even mogen meemaken hoe het is om een voetbalmoeder te zijn. En ik kan alleen maar zeggen dat ik een hele diepe buiging maak voor al die voetbalmama’s en natuurlijk ook voor de voetbalpapa’s.
Organisatietalent
Lieve hemel, wat een klus is dat. Zeker als je meerdere kinderen hebt die op voetbal zitten of precies op het moment dat je zoon een voetbalwedstrijd heeft je dochter een hockeyclinic heeft. De organisatie rondom de hobby’s van je kinderen is een ware uitdaging. En hoe kleiner ze zijn, hoe vroeger jij je nest uit moet. Op een of andere manier moet jij precies weten waar alle voetbalkleren zijn en moeten ze ook nog schoon zijn. Bovendien blijk jij de expert in het aandoen van schoenen, sokken en scheenbeschermers terwijl je kind gapend op een bankje zit. Als je dochter in een gemengd team speelt, moet je ook nog eens uitzoeken in welke kleedkamer je mag of moet. Kortom, je facilitaire skilss worden behoorlijk uitgetest.
Vroeger…
Vroeger had ik het geluk (of eigenlijk…mijn ouders) dat ik op volleybal zat. Er werd een keurig rijschema gemaakt zodat elke ouder maar een of twee keer hoefde te rijden. Mijn vader ging dan altijd in de kantine zitten om te werken. Sommige ouders waren er wel altijd, maar deze was dan beter bekend als de coach of trainer. We dronken gewoon water en later mochten we tussendoor even een banaan naar binnenwerken. Na de wedstrijd gingen we gewoon naar huis. En klaar. Heel soms vond mijn vader het een goed idee om enige betrokkenheid te tonen. Precies als ik dan voor het net stond met mijn armen omhoog vond hij het een goed idee om te gaan zwaaien. Daar ging hij dan net zolang mee door tot ik enig teken van leven terug gaf en de scheids affloot omdat hij dacht dat ik aan het schermen was. Mijn vader leerde het gelukkig snel af.
En nu…
Goed, het was toen dus schijnbaar gewoon mijn hobby en niet die van mijn ouders. Ik vond dat geen enkel probleem. Ik was dus ook behoorlijk nukkig toen bleek dat dit bij voetbal tegenwoordig niet opgaat. Er werd al heel vreemd gekeken als ik niet bij de gehele training aanwezig was. Het was ook maar beter dat ik er niet was want ik was veel te fanatiek. Ik wilde mijn kind steeds maar richting geven terwijl zij de grassprieten bestudeerde. Beter ging ik zelf even lekker trainen of een gezonde maaltijd in elkaar flantsen. Of, net als mijn vader, nog even werken.
Support
Het wekt nog steeds mijn verbazing dat menig ouder dus bij elke training en elke wedstrijd aanwezig is. Vaak vernikkelend van de koude en met nog meer gezinsleden die tja…anders ook maar alleen thuis zaten. En nou komt het…je krijgt toch wel honger als je zo langs de kant staat te niksen. En ook de rest van je blagen beginnen te zeuren als ze niks te doen hebben. Dus tja, dan neem je maar lekkers mee. Een kinderfeestje verbleekte erbij. Ook schroomde enkele ouders niet om een sigaretje te roken. Want tja, wat moet je anders. Ik moest vooral op mijn tong bijten als een ouder riep dat hij wel even voor de limonade voor het hele team zou zorgen.
Suikerfeest
Schijnbaar zijn ouders er heilig van overtuigt dat je kind om de twee uur toch wel iets zoets binnen moet krijgen. Zeker als het sport. Je zou toch niet willen dat je lieve engeltje moe zou worden. Daar moet suiker in. Voor de energie. Daar waar ik uren zonder enige vorm van drinken of eten kan, lijken ouders zich vooral zorgen te maken over een suikergebrekje. En dan moeten er vooral korte suikers in en geen lange koolhydraten, want die zijn maar saai. En bovendien, dat heeft het team toch verdient? En tja, als het team zich laaft aan zoetigheid, dan zij ook en de rest van de kinderscharen ook. Anders is het zielig. En in de auto is het ook zo vreselijk gezellig als er een zak snoep rondgaat. Het is tenslotte weekend.
Balletje rond laten gaan
Je snapt dat ik heel blij was toen mijn dochter toch van voetbal af wilde. En die andere ouders ook. Want ik sputterde tegen en kwam op het idiote idee om tijdens het blauwbekken langs de kant ook zelf maar eens te gaan bewegen. Ik vond dat als onze kinderen konden sporten, wij ook wel konden gaan sporten. Dat wij als moeders en vaders ook wel een balletje (nee geen balletje mayo) konden laten rondgaan. En dat we misschien met die andere kinderen ook even iets leuks konden gaan doen. Je kunt je voorstellen welke blikken ik kreeg. Ik moest niet zo moeilijk doen. Snap ik ook ergens wel. Het is ook een hele overwinning als je überhaupt op tijd op het veld bent verschenen en dat je eventjes wil niksen voordat je langs je schoonouders moet. En toch…Ik gun voetbalouders ook hun momentje van even lekker bewegen en gezonde voeding voor henzelf en hun kroost. Maar ja..
