Toen ik begon met werken, wist ik eigenlijk niet goed waar ik aan begon. Op een gegeven moment werd het heel simpel. En nu…meer dan twintig jaar later…is het ineens weer heel erg moeilijk. Wil je weten hoe dat komt? Lees dan verder.
Mondhoek
Toen ik begon met werken, wist ik niet zo goed wat mijn taak nu precies was. Dat kwam doordat ikzelf een heel ander beeld had dan de werkelijkheid. Of, misschien beter gezegd, werd ik in een hoekje gezet waar ik eigenlijk niet in wilde zitten. Uiteindelijk kwam ik op voor mijn vak en doe ik dat nog steeds. En verdorie…ik dit nog steeds in dat hoekje. Nu ben ik wel behoorlijk goed geworden in het werken in de hoekje.
Met twee vingers in de neus
Mijn patiënten vragen me weleens ongerust of iets moeilijk gaat worden. Ze zoeken dan eigenlijk vertrouwen. Ik zeg dan weleens voor de grap dat ik het twee vingers in de neus kan. Maar dat doe ik maar niet, want dat is niet zo fris. Daarmee is vaak het ijs gebroken en liggen ze een stuk rustiger in de stoel. Na zoveel jaren kan ik echt wel goed tandsteen onder het tandvlees vandaan halen en vaak ook nog pijnloos. Mijn gedachten kunnen nog weleens afdwalen omdat ik het dan op de automatische piloot doe. Dat noemen ze tegenwoordig ‘flow’, geloof ik. Onder zo’n behandeling kan ik bijvoorbeeld een hele blog verzinnen 😉
Angstpatiënten dagen uit
Helaas ben ik er eentje die van het avontuur houd. Ik zoek dus expres moeilijke casussen op. Ook angstige patiënten houden me behoorlijk bij de les. Die willen niks van je automatisme weten en dat je hen elke seconde op de hoogte houdt wat je in godsvredesnaam in hun mond aan het uitsproken bent. Maar ach, ook die patiënten wennen aan je en op een gegeven moment tref je er eentje luid snurkend in je stoel aan. Weg uitdaging. Daarom ben ik nog weleens van praktijk geswitcht om nog meer bangerikken te mogen ontmoeten.
Daar moet een kroon op!
Maar naast deze kleurrijke personen die toch altijd weer interessant en leuk blijven, kom ik tegenwoordig echt casussen tegen waar ik flink achter mijn oren moet krabbelen. Misschien komt dit wel door dit tijdperk. Want een aantal decennia terug kon er ineens een heleboel meer in de tandheelkunde. Na al het trekken en de amalgaamvullingen brak er een tijd aan waarin mensen de keuze kregen en bovendien ook konden aannemen van de wat uitgebreidere oplossingen. Deze werden aanbevolen door de tandarts die ze toen nog blind vertrouwden, want hij werd echt als autoriteit gezien. Daar waar we nu soms uren bezig zijn om iemand een behandelplan te laten accepteren door hen te laten inzien dat we toch echt wel deugen en integer zijn, riep voorheen de tandarts: “Daar moet een kroon op!” en zo geschiedde.
Doctor knows best
De tandarts ging hierbij lekker creabea aan de slag. Deze tandarts had een assistent die van toeten nog blazen wist en keurig spulletjes aangaf en afzoog. Geen onvertogen woord kwam eruit haar. Geen tegengas van ‘zou je dat nou wel doen?’ en ‘zou je niet eerst even een solo maken’ of een andere suggestie bracht de tandarts van zijn missie af. Die wist gewoon het beste en daarmee basta. Praatjes vullen geen gaatjes.
Hoe dan?
En zo komt het dat ik nu tandheelkunde zie waar ik van denk…Hoe is het mogelijk? Hoe kun je dit in een mond stoppen? Hoe krijg je iets wat verticaal in een wortel hoort er horizontaal in hebben gekregen? En het erge is…ik zie dit nu dus niet alleen maar bij mensen die vroeger zo’n ouderwetse tandarts hebben gehad. Ik zie dit nu ook bij mensen die menen dat ze juist een ultra moderne tandarts hebben waar je zo heerlijk vertroeteld wordt en waar er tenminste naar je geluisterd wordt. Ofwel: de commerciële mondzorg. En wie die tandarts was? Tja, dat weten ze vaak ook niet meer. De vogel is gevlogen of zit ergens in het buitenland.
Voor de bus
Kortom, daar waar ik vroeger simpelweg mijn taak deed, helpt dit niet meer. De oorzaak van kaakbotverlies en pus is niet langer plak of tandsteen. Nee, het is bar slechte tandheelkunde. Tandheelkunde waar mensen de hoofdprijs voor hebben betaald en is voor gehouden dat dit de oplossing voor altijd was. En tja, hoe los je dat nou weer op zonder dat mensen het vertrouwen in de gehele mondzorg verliezen? Zelfs met het schrijven van deze blog loop ik behoorlijk risico. Want wat meen ik wel niet om die gerespecteerde tandarts voor de bus te gooien?
Kritische blik
Ach, weet je….ze wisten toen vast gewoon niet beter. En wie weet, als ik straks met pensioen ben, word ik voor de bus gegooid omdat ik ook maar gewoon dacht te doen wat het beste was. Ze moesten het maar doen met de kennis en kunde die er toen was. Dus sorry alvast. Ik ben vast geen haar beter. Gelukkig werken we inmiddels met goed gebekte assistenten en anderen zoals de verzekering die je werk kritisch bekijken. Dat is niet altijd leuk, maar wel veel beter!
