Zo, weekend! Het is vrijdagmiddag en na deze blog begint mijn vrijdagavond. Gisteravond heb ik nog gebeld bij de werkplek waar ik vandaag inviel voor een zieke collega.
Rise and shine!
Ik stond vanochtend alweer vroeg langs het bed. Meestal is dat rond zes uur. Ik zorg dat ik de avond ervoor geen knoflook heb gegeten en dat ik me in de ochtend grondig douche, want ik ruik graag fris voor mijn patiënten. Ik zorg dat mijn lichaam weer een dagje stoel aan kan dus de spieren zijn getraind en ik maak ze los op de fiets.
Begin van de werkdag
Dus ik doe er alles aan om fris en fruitig de eerste patiënt te kunnen ontvangen. Voordat ik mijn eerste patient welkom in de stoel heet, ben ik meestal zo’n half uur tot driekwartier druk met de voorbereidingen. Dus rond half 8 ben ik op de praktijk. Dan spoel ik de stoel door, kleed ik me om, maak de kamer schoon, overleg wat met collega’s, maak de trays klaar, slijp de instrumenten en lees de dossiers.
Invallen
Vanochtend ging het een beetje anders omdat ik moest invallen. De agenda van de zieke collega staat een half jaar vol en zodoende heeft ze eigenlijk helemaal geen tijd om ziek te zijn. Vandaar dat ik werd ingezet omdat ik heel toevallig die dag vrij was.
Ik werd door een collega van een heuse tour voorzien door de praktijk. Ze had al alles voor me neergezet en legde het een en ander uit. Fantastisch! Na gezamenlijk een kopje thee te drinken was ik er helemaal klaar voor. En wat denk je? De eerste patiënt kwam niet opdagen. En daar zit je dan met je goede gedrag.
Steeds vaker komen patiënten niet opdagen
De laatste paar weken is het schering en inslag. De patiënten die perse het favoriete plekje van s ’ochtends vroeg, komen niet opdagen. Ze willen dan graag om deze tijd omdat ze dan zelf hun werk niet hoeven af te bellen. Heel begrijpelijk, maar blijkbaar is het bed te lekker warm om er speciaal voor mij uit te komen. En daar baal ik van. Want ook ik heb een gezin en die zie die ik tegenwoordig nog maar amper. De laatste afspraak van de dag is namelijk ook erg populair. Zowel ik en mijn man hebben heel regelmatig nog in de avond een vergadering en onze dochter heeft tegenwoordig ook werk (en gelukkig ook een hoop hobby’s en vrienden).
Of is er iets anders aan de hand?
Maar ja, wie denkt daar nou aan? En misschien zit ik wel vol vooroordelen dat het puur slordigheid of minder sociaal gedrag is dat iemand niet komt opdagen. Veel jongeren komen heel moeilijk hun bed uit. Niet omdat ze lui zijn maar omdat ze zich afvragen waarvoor ze in vredesnaam nog uit hun bed zouden moeten komen. Ook zijn we met z’n allen zo druk dat we maar doordraven en gedachteloos naar ons werk rijden terwijl we naar de mondhygiënist hadden gemoeten. Misschien moet jij tegenwoordig al net zo vroeg als ik beginnen wegens personeelstekorten. Of wordt er tijdens de opvoeding en het naar school gaan niet meer zoveel discipline onderbracht als vroeger.
Gaat het wel goed met je?
Het lijkt wel alsof de fut uit de maatschappij is. Alsof we massaal in een burn-out hangen of in een leven vastzitten dat niet meer door onszelf wordt geregisseerd. En als we wel even zelf mogen beslissen wat we gaan doen dan is een potje voor ons uitstaren de beste optie die we kunnen verzinnen omdat we dat zo gemist hebben. We draaien ons nog eens om in ons bed omdat we het licht even niet meer in onze ogen kunnen verdragen, laat staan de operatielamp boven de behandelstoel van de tandartspraktijk.
Ont-moeten
Waar moet dit heen? Hoe krijgen we onszelf weer op de been en zetten we ergens met volle enthousiasme de schouders er weer onder zonder dat het voelt als moeten. Hoe verleiden we onszelf tot een gezond en energierijk leven? Dit is precies de vraag waar regio’s mee zitten. De GGZ kan de zorgvraag niet aan en social workers bekijken daarom hoe ze preventief te werk kunnen gaan. Zij zoeken een mogelijkheid om in contact met je te komen voordat het eigenlijk al te laat is. Maar hoe moeten ze dat doen als jij letterlijk in je bed ligt en dus ook niet meer naar bijvoorbeeld de kerk gaat, naar de bieb, naar de sportschool of naar het dorpsplein om je te ontmoeten?
Samenwerken met sociaal domein
Ik merk dat de mondzorg een brug moet slaan naar het sociaal werk. Want wij merken als een van de eersten als het niet lekker gaat met je. Ja, natuurlijk is het lastig omdat we te maken hebben met de privacywet, maar kom, wat is nu belangrijker? Ik zoek een weg om gezamenlijk op te trekken met mensen die je uit de shit kunnen helpen. Die je kunnen laten merken dat je heel lekker kunt gaan op discipline, op een zelfgekozen ritme. Die je geven waar je tijdens je opvoeding een gebrek aan hebt gehad. Ik heb de weg nog niet gevonden, maar ik hoop dat ik ‘m ga vinden!
