“Of het gelukt is met de ragers? Eh…nee…nee joh…dat gaat ‘m niet worden.” De uitspraak van deze meneer werd in de derde afspraak gedaan. Hij kwam bij me in de stoel nadat mijn collega ontzettend met hem had liggen stoeien. Hij had namelijk een enorm braakreflex en na anderhalf uur had ze ongeveer de helft van zijn gebit kunnen doen en hem uitleg gegeven over het gebruik van ragers.
Zo werkt het niet…
Je zou denken dat als iemand zo lang in de stoel ligt en het ook nog eens niet zo soepel verloopt, hij dan als de donder met die ragertjes aan de slag zou gaan. Niet dus. Hij kwam bij mij voor de rest van zijn gebit. Ook toen vroeg ik hem naar het gebruik van de ragers. Hij keek me niet aan en antwoordde ontwijkend. Ik hield me stil. “Weet je, maak het nou maar schoon dan vind ik het allemaal wel prima. Ik kom wel gewoon elk half jaar.” Daarop heb ik proberen uit te leggen dat het helaas zo niet werkt. Dat het gebit dan maar een paar minuten schoon zal zijn. De bacteriële groei begint namelijk meteen weer.
De voordelen
Hij zei me dat hij hiervan niet op de hoogte was. Het veranderde alles voor hem, zo zei hij. Hij wilde dan ook wel over drie maanden komen zodat het werk voor ons wat minder intensief zou zijn. Dan zou de behandeling voor hem namelijk ook wat prettiger verlopen en hoefde hij niet weer zo lang te liggen en in twee etappes te komen. Vol goede moed gaf ik hem een nieuwe afspraak mee.
Geen problemen
Toen hij na drie maanden weer kwam had hij geen klachten, geen vragen, geen wensen en ook geen andere opmerkingen. Alles ging prima, vond hij. Eigenlijk was ik in de veronderstelling dat hij die ragers nu toch echt wel gebruikt had. Toen hij zijn mond opende, zag ik het meteen. Daar was nog nooit een rager doorheen geweest. Hoe was het mogelijk? Ik had echt het gevoel dat hij me de vorige keer toch echt wel begrepen had en dat hij gemotiveerd was om zelf aan de slag te gaan.
Grromm…
Wederom zei hij dat hij wel bereid was om elk half jaar te komen. Die ragers..nee, dat hoefde voor hem niet. Ik dacht na…Het leek wel alsof hij dacht dat het rageren echt niet nodig was en dat het een soort gunst was naar ons toe als hij ze wel ging gebruiken. “De mond blijft zo wel ontstoken…” Probeerde ik nog. En weer zei hij: “Ik kom wel gewoon elk half jaar.” Ik voelde een ergernis omhoog komen…ik voelde me beledigd. Ik was potdorie de schoonmaakdienst niet.
Perspectief
Ik besloot het even door zijn ogen te bekijken. Hij klonk eigenlijk best vriendelijk. Het was alsof hij echt dacht dat zijn klandizie een keer in het half jaar ons tot grote vreugde zou leiden. Hij zag zichzelf als klant en niet als patiënt. Het drong tot me door dat wij niet duidelijk genoeg zijn geweest over wat hij nu eigenlijk werkelijk onder de leden heeft. Ik besefte me dat ik even overnieuw moest beginnen: terug naar start. Ik bracht de stoel na een intensieve reiniging omhoog. Hij wilde al uit de stoel springen maar vroeg hem om nog even te blijven zitten.
Plan A
Met mijn uitgeprinte powerpointpresentatie in de hand legde ik hem uit hoe de conditie van zijn mond nu was. Dat eigenlijk in zijn situatie een dure behandeling op het menu stond maar dat we zo lief waren om het relatief lowbudget te houden. Dat we de hoop hadden dat we zijn tanden nog konden redden zonder plan B uit de kast te halen. Ik vroeg hem of hij hiermee door wilde gaan of dat hij het misschien niet zo erg zou vinden als er enige tanden of kiezen zouden sneuvelen. “Ik wil mijn tanden behouden!”, zei hij geschrokken.
Drukdrukdruk
We gingen verder in gesprek. Hij gaf aan dat hij niet ragerde omdat hij druk was. Ik vroeg of de drukte van werk kwam of ergens anders vandaan. Het kwam van het werk en hij was veel op de weg. Ik vroeg of er sprake van stress was want dat zou betekenen dat hij nog vatbaarder zou zijn voor de ontsteking. “Neuuuuuh…..tja, wat is stress?” Ik zei: “Nou, een opgejaagd gevoel hebben. Het idee hebben geen tijd voor jezelf te hebben.” Hij moppelde nog wat en bleef erbij geen stress te hebben. “Ook gebrek aan beweging kan betekenen dat je je eigen afweer aan het afbreken bent.” “Hmm..ik beweeg inderdaad weinig.”
Druk van de ketel
Natuurlijk verwachtte hij dat ik nu ook nog ging mopperen op het bewegingsgebrek. “Sinds je veel in de auto zit….”, zei ik en bekeek zijn gezicht dat betrok en zich voorbereidde op een preek. “Is het dan niet een idee om de ragers in de auto te gebruiken. Bijvoorbeeld als je in de file staat?” Zijn hele gezicht klaarde op. “Ik ben al blij als je het in elk geval gaat proberen. Van mij part ga je het dan maar een keer in de week doen, maar geef me iets waarover ik de volgende keer enthousiast van kan raken.” Hij grinnikte. “Oh, ik dacht dat een bak tandsteen je wel blij zou maken, maar ik snap nu dat we eigenlijk allebei een gezonde situatie willen. Ik zie nu ook weer mogelijkheden!” “Precies”, juichte ik. “Maak gewoon een begin. Vandaag nog. De rest komt wel.”
To be continued…
Vol goede moed vertrok hij en hij leek wel 10 kilo lichter. Ook ik kreeg het idee dat hij nu beter voor zichzelf ging zorgen. Ik ben heel benieuwd met welk bericht hij over drie maanden komt!
