Eten, een alledaagse bezigheid die voor iedereen verschillende betekenissen heeft. Op het meest basale niveau begrijpen we allemaal dat eten cruciaal is voor ons voortbestaan; zonder voeding zouden we simpelweg niet overleven. Maar wat eten voor jou betekent, kan sterk variëren ten opzichte van wat het voor mij betekent. Dit besefte ik pas echt toen ik aan mijn achternichtje dacht. Zij leeft enkel via een infuus, een schril contrast met de manier waarop velen van ons dagelijks met eten omgaan.
Mijn relatie met eten als kind
Als kind beschouwde ik eten als een soort noodzakelijk kwaad. Ontbijten was voor mij een marteling; ochtenden waren gevuld met buikpijn. Mijn dag begon pas echt rond lunchtijd, met een paar boterhammen en een kop thee. Mijn bord bij het avondeten was nooit vol, en ik dacht zelden na over de smaak van wat ik at. Ik was mager, maar niemand leek erom te geven.
Eten kan ook een hoogtepunt zijn en heel gezellig
In tegenstelling tot mij heeft mijn man een compleet andere houding tegenover eten. Voor hem is eten het hoogtepunt van de dag, een ritueel dat gezelligheid en samenzijn vertegenwoordigt. Hij kookt voor ons en doet de boodschappen, met een focus op smaak en genot. Zijn enthousiasme voor lekker eten heeft me beïnvloed. Ik herinner me de tijd dat ik dol was op allerlei verschillende toetjes. Ik kende eerst alleen maar kale yoghurt. Ik genoot van zoetigheden die mijn man meebracht. Maar tegenwoordig is eten voor mij ingewikkelder geworden.
Moeten nadenken over eten en moeten eten
Ik heb een spastische darm, wat betekent dat ik regelmatig en bewust moet eten. Dit voelt als een verplichting, en helaas kan ik niet alles meer eten. Het besef dat ik niet meer alles kan eten wat ik wil, maakt me soms verdrietig. Ik herinner me nog hoe moeilijk het was om suikervrij te eten, kwijlend bij het zien van lekkers. Uiteindelijk moest ik weer suiker eten om niet te veel af te vallen, maar ook niet te veel. Het is een voortdurende strijd. Gewoon maar raak eten is er niet meer bij. En hoe meer je eraan denkt, hoe meer trek je krijgt. Intuïtief eten wordt zo nog lastiger.
Geen leuk leven zonder lekkers
Ik ben ook erg actief, dus ik heb vaak honger. Maar ondanks dit alles, is eten voor mij niet het middelpunt van mijn leven. Om me heen hoor ik steeds meer geluiden dat mensen hun leven niet meer leuk zouden vinden als er minder lekkers gegeten zou worden. Ik begrijp niet helemaal waarom sommige mensen zich niet kunnen voorstellen hoe het leven zonder hun favoriete snacks zou zijn. Maar ik snap nu wel dat als ik een patient zou vertellen dat hij minder vaak zoet zou moeten eten, dit best hard kan aankomen.
Waarom is de relatie met eten verstoord?
Zou dit te maken hebben met onze opvoeding? Werden we vroeger getroost met eten? Of hebben we onszelf aangeleerd om te troosten met voedsel? Kregen we altijd een ijsje als we iets goed hadden gedaan en denken we nu nog dat we dat nodig hebben? Of raken we verdrietig van alle opmerkingen over onze lichamen en gaan daardoor alleen nog maar vaker ongezond eten? Of zijn we niet opgevoed met minder zoet eten en zijn onze smaakpapillen verslaafd geraakt? Dat is eigenlijk heel triest, toch? Je relatie met eten is dan best verstoord. En hoe leeg is je leven als lekker eten zo ontzettend belangrijk voor je is geworden?
Verder je relatie met eten
Misschien is het tijd om te erkennen dat er zoveel andere manieren zijn om van het leven te genieten. Door actief te zijn, prestaties te leveren en jezelf complimenten te geven voor je successen, hoe klein ze ook zijn. Het vergt een positieve mindset, maar met die instelling kunnen we de wereld aan. Dus waarom niet proberen die leegte op te vullen met iets anders dan eten? Misschien met schrijven, zoals ik nu doe. Ik denk aan mijn achternichtje die zo onwijs vrolijk is ondanks haar infuus. Misschien helpt jouw verhaal mij, en wie weet, lees ik op een dag jouw verhaal en helpt het mij ook. Laten we dat afspreken.
