Zelfredzaamheid lijkt het toverwoord te zijn. We hebben met z’n allen helemaal geen zorg nodig. We redden ons zelf wel. Ofwel: we staan in onze kracht. We zijn zelfstandig. We weten precies hoe wat goed voor ons is. We maken altijd de goede keuzes en laten ons nooit verleiden.
In de perfecte wereld….
We gaan elke dag wandelen, fietsen naar het werk, we nemen op onze fiets een heel pakket aan groente en fruit mee, pauzeren doen we buiten, we zitten netjes rechtop en het liefst op een skippybal, we nemen micro-pauzes, we mediteren erop los, we zeggen ‘nee’ tegen de baas of tegen collega’s, we zijn precies op tijd klaar, als we thuis zijn dan koken we een 5-sterren maaltijd en daarna gaan we nog even sporten, lezen onze kinderen voor, verdiepen ons in wetenschappelijk onderzoek om een goede afweging te maken, we poetsen grondig onze tanden, nemen onze medicatie precies op de goede manier en we gaan keurig op tijd naar bed.
Als we ouder worden
Toch? We redden ons prima en daar hoeft niemand ons bij te helpen. We doen dat allemaal uit onszelf. En als we ouder worden, kunnen we dat allemaal nog steeds. Onze motoriek blijft namelijk uitstekend en ook ons geheugen laat ons nooit in de steek. Ja, als je in een utopie leeft wel, ja. Mocht je toch iemand nodig hebben, dan is daar altijd wel iemand voor te porren. Want je had het namelijk helemaal niet zo druk toen je nog werkte. Je hebt toen een enorm netwerk opgebouwd en bovendien wonen je kinderen om de hoek en die hebben alle tijd voor je. Bovendien snappen die kinderen precies wat jouw behoeftes zijn en gaan in op al je wensen. Je wordt werkelijk in de watten gelegd. Precies wat je verdiende na al dat harde werken.
Tekorten in de zorg
Klinkt echt prachtig he? Maar iedereen weet dat deze vlieger niet opgaat. Toch lijkt de politiek dit als de toekomst te zien. Want tja, er zijn tekorten in de zorg dus moeten we het maar zelf doen. De zorg meer betalen is natuurlijk een idioot plan. Of meer mensen opleiden, nog stommer plan. Of mensen die gevlucht zijn hier meteen laten werken zodat ze de taal in no time leren en bovendien dat vreselijk belangrijke netwerk op kunnen laten bouwen. Dom idee.
De vruchten plukken kan pas na investering
Helaas is toch deze weg in geslagen. Dan zou je denken dat de zorg dan een beetje rustiger aan zou kunnen doen, want er wordt tenslotte toch niemand meer ziek en er zijn mantelzorgers zat. Ja, ik ben cynisch. Als we maar enigszins in deze richting terecht willen komen dan zal die preventie nu toch eens echt van de grond moeten komen. Door preventie lopen mensen minder risico om (vroegtijdig) ziek te worden. Dat is wel zo. Maar, preventie …als het al wordt ingezet…wordt in de zorg vaak pas ingezet als er al sprake van ziekte is. Dan loop je (als je nog kunt lopen) weer achter de feiten aan. Preventie is ook niet zo eenvoudig als het lijkt. Preventie kost ook professionele kennis, kunde, coaching en vooral ook tijd en ruimte. En dus ook geld en capaciteit.
Zeg eens Jaaa
Dus waar blijft de investering in preventie die efficiënt is? Waar is de mankracht? En terwijl wij, mondhygiënisten, al honderd jaar proberen aan te geven dat primaire preventie op een goede manier moet worden ingezet, wachten we en wachten we en wachten we maar op de politiek. Terwijl wij ons in het zweet werken, wachten we op bureauwerk. Op mensen die ‘ja’ zeggen. Op bestuurders die niet in ons netwerk liggen. Terwijl we allemaal weten dat contacten goud waard zijn. Maar ja, wij zijn hard op die werkvloer bezig. Zodra wij gaan lobbyen, krijgen mensen geen zorg. We kunnen niet even weglopen.
Wie zorgt er voor de zorg?
We zien in dat we moeten samenwerken maar wanneer kunnen we even aan tafel gaan zitten? Ja, dat doen we wel. Vrijwillig. In de avond na het koken, het sporten en het voorlezen. Diegene met de meeste passie voor de patiënten doen dit. We wachten niet. We regelen het zelf wel. Want wij zijn inderdaad zelfredzaam. Maar voor hoelang? Als het dweilen met de kraan open blijft, kun je ons ook gaan opdweilen. En wie zorgt er dan voor ons? Dus lieve beleidsmedewerkers die ik toch nooit ga spreken. Zeg ‘ja’ en zo snel mogelijk. Steun de zorg.
