Implantaten zijn tegenwoordig de eerste keus bij verlies van een tand of kies. Het is alsof je je eigen tand of kies weer terug hebt. Je voelt namelijk bij het kauwen dat de krachten opgevangen worden als bij een natuurlijke wortel in het bot. Een implantaat zit in je bot geschroefd en vergroeid daar met het bot. Dit houdt ook je bot op niveau en worden de kauwkrachten keurig door je complete gebit verdeeld. Tanden en kiezen gaan niet uit elkaar staan door het verlies van een gebitselement en ook hoeft er niet aan een buurtand of kies geslepen te worden. Klinkt als de ideale oplossing, toch?
Voldoende bot nodig
En het kan inderdaad heel prachtig zijn. Vooral als een tand of kies verloren is gegaan door een ongeluk. Want op dat moment is zo’n element dus niet verloren gegaan door cariës of parodontitis. Bij deze tandvervanging is er vrijwel altijd voldoende bot en is het bot ook verder niet aangetast. In het geval dat een tand of kies verloren is gegaan door parodontitis dan is het een heel ander verhaal. Dan is er namelijk wel botverlies. Soms moet dan het bot worden opgebouwd.
Rust in de mond
Maar nog veel belangrijker is dat het proces van parodontitis echt stil moet zijn komen te liggen. Parodontitis is een ontsteking waarbij bacteriën en de eigen afweer de hoofdrol spelen. Op het moment dat de mond nog ‘onrustig’ is, is er sprake van een actief ontstekingsproces. Dus in de gehele mond moet de parodontitis stil worden gelegd voordat er een implantaat in kan. Want rondom een implantaat kan precies hetzelfde weer gebeuren met gevolg van verlies van het implantaat.
Klikgebit
Een implantaat kan een tand of kies vervangen maar soms kan het ook alle tanden vervangen. Beroemd is dat rekje in de onderkaak waar een onderprothese op geklikt kan worden. Een klikgebit in de volksmond genoemd. In de onderkaak zuigt een kunstgebit zich namelijk niet vast. En zeker niet als er al wat bot verloren is gegaan.
De buurman
Erg veel mensen denken dat het trekken van tanden en kiezen de oplossing is voor alles. Je bent van alles af. Je hoeft niet meer te tandenpoetsen, je kunt gewoon door roken, je hoeft nooit meer naar die vreselijke tandarts, je kunt je verzekering opzeggen, je kunt geen kiespijn meer krijgen. Halleluja. Oja en je buurman is er zo enorm tevreden mee. “Had ik dat maar jaren eerder gedaan.”, zegt hij je op een verjaardagsfeestje terwijl hij de plakkerige cake afslaat. Na een borreltje of wat gaat die cake er toch in en zwaait je buurman daarna triomfantelijk met z’n kunstgebit naar je. Super ding, echt waar. Hij moet nodig naar de wc van al dacht vocht, bedenkt zich dat hij daar even die prothese kan afspoelen en glip….! Niet doortrekken! Wat een feest.
Opgelost?
Het lijkt de heilige graal, maar heel wat mensen kunnen er niet mee overweg. Ze verliezen hun smaak, het ding blijft maar niet goed vastzitten of hij klemt juist teveel. Je wil niet weten hoeveel mensen de deur plat lopen omdat hij niet lekker zit. Dan moet er iets afgeslepen worden, dan moet er weer iets bijgeplakt worden, dan is het hele gebit aan vervanging toe…Hoop gedoe dus.
Totdat..
Zo’n rekje waar je je gebit dan op vast klikt lijkt dus ideaal. Totdat je erachter komt dat je je dan weer opnieuw op controle mag komen, je de vaste klant van de mondhygiënist wordt, die mondhygienist je aan je kop zanikt dat je het allemaal wel goed moet schoonhouden, je dus maar weer een verzekering aanschaft en…je uiteindelijk weer pijn krijgt. Nog erger, je chirurgie moet krijgen om onder het tandvlees die implantaat te reinigen, het implantaat er uiteindelijk toch nog gehaald moet worden en opnieuw moet worden geplaatst.
En dan?
En dat allemaal door die stomme parodontitis waar je in de eerste plaats helemaal geen behandeling voor wilde. Want ach, het zou je tijd wel duren en ach..dan komt er maar zo’n rekje in. En ach, als dat rekje erin zit dan zal het vast niet zo’n vaart lopen. Nou, wel dus. En ik kan er maar weinig mee. Het doet zeer als ik eraan kom met mijn instrumenten en bovendien mag ik die instrumenten eigenlijk er niet op gebruiken. Die krengen van implantaten zijn nu eenmaal niet gemaakt om schoon te houden. Dus ja, daar kom ik weer aan met m’n superfloss, met ragertjes, met speciale tandenborstels, met spoelmiddeltjes, met een monddouche en verzin-het-allemaal-nog-meer. Maar ja, je hebt niet voor niks je tanden verloren. Wat een gedoe joh, daar heb je toch helemaal geen zin in?
Kermis en polonaise
Dus daar loop je dan met je inmiddels ontwikkelde diabetes, je bloedverdunners en je nieuwe heup en….een chronische infectie waar de pus inmiddels uitkomt. In het verwijderen van het implantaat heb je ook al geen zin. Dus ja, je loopt er gewoon mee door. Want je hebt al zo’n kermis aan gezondheidsdingetjes. Aan jouw lijf geen polonaise! Zo’n ontstekinkje zal toch niet de rest van je gezondheid beïnvloeden? Nee toch?
Proost!
Overdrijf ik? Nee, was het maar zo’n feest. Natuurlijk zijn er mensen zoals de buurman waar het allemaal prima gaat. Er is op tijd ingegrepen. De buurman heeft netjes alle adviezen opgevolgd. Hij koos niet voor een immediaatprothese maar voor een duurdere en langzamere oplossing. Hij wachtte niet tot het te laat is en had bovendien geen last van chronische parodontitis. Hij leeft gezond (okay, bij hoge uitzondering wat borreltjes maar daar heeft hij van geleerd) en heeft mazzel met zijn genen. Proost op de buurman!
