Na meer dan twintig jaar in de mondzorg te werken, kom ik nog steeds verbazende situaties tegen. Bepaalde reacties op een uitleg of een verzoek, bijvoorbeeld. Laatst gilde een moeder nog door de praktijk: “Ik ga echt niet mijn kind zeggen dat hij twee keer per dag moet poetsen! Ik begin er niet aan! Echt niet!” Dat zijn momenten waarop ik nog altijd even dichtsla. Er ontstaat error in mijn hoofd. Dan mag je misschien je werk niet mee naar huis nemen maar dit blijft in je hoofd hangen. Hoe is zo’n uitspraak ontstaan? Waar komt het vandaan en hoe ga ik dit een volgende keer aan? Ik denk hier net zolang over na totdat ik een oplossing heb gevonden voor mezelf. Op dit moment vraag ik me af hoe ik iemand aan zijn verstand peuter dat de koek op is.
Nieuwe mensen met nieuwe wensen
Zo nu en dan val ik even in bij een praktijk of staan er patiënten in mijn agenda die voorheen naar een andere mondhygiënist gingen. Dat is altijd spannend want je kent die patiënten niet. Natuurlijk is er wel een dossier die ik dan probeer zo goed mogelijk te lezen, maar dat is toch echt iets anders dan dat je er zelf bij was. Wat is er precies wel en niet gezegd? Wat verwacht iemand van je? En andersom is het natuurlijk voor de patiënt ook best eventjes wennen aan de behandelaar.
Eisenpakket
Nu heb ik al enkele keren meegemaakt dat ik een desastreus gebit voorgeschoteld kreeg. En dan heb ik het over een gebit waar al vele tanden of kiezen zijn gesneuveld en de overige tanden ook al losstaan. Niet dat ik dan mag bekijken hoe los precies…nee,nee, deze mensen proberen je te overtuigen dat het heus allemaal wel meevalt maar dat je er gewoon niet aan moet gaan zitten. Ja, je moet het wel schoonmaken. Maar dan zonder dat apparaat. Ja, met de hand, maar je moet dan niet afsteunen. Afsteunen is nogal essentieel voor mondhygiënisten. Je moet toch ergens je kracht vandaan halen. Ook is bekijken hoe los iets staat behoorlijk belangrijk om te kunnen inschatten of het nog zin heeft om het te behandelen. Voor mij is dit eisenpakket al genoeg om me uit het veld te slaan. Hoe ga ik dit doen? En moet ik dit wel gaan doen?
Een patatje zonder frituur
Dat ik mensen moet overtuigen dat ze echt ernstige parodontitis hebben en dat behandelen noodzaak is, ben ik gewend. Maar in dit soort casussen is het precies andersom. Men eist dat je hen behandelt. Men eist dat je dat ook nog op een bepaalde manier gaat doen. Zij denken dat ze gewoon een bestelling bij je kunnen droppen en dat je dit zonder mopperen bij ze levert. Een beetje alsof je naar een restaurant gaat en iets besteld dat niet op het menu staat. Bijvoorbeeld een patatje en dat deze niet in de frituur mag zijn geweest.
Bot weg
Of ik iets goed kan behandelen, ligt erg aan het tijdsstip dat ik je zie. Helaas maak ik nog steeds mee dat patiënten te laat aankloppen. Zelf behoed ik voor overbehandelen. Als de koek op is dan kan ik er echt niks meer mee. Als de ontsteking al zover is dat er slechts nog een klein puntje van de wortel in het bot staat dan is het echt veel te laat. Er is dan al zoveel weefsel verloren dat zelfs de beste parodontoloog er al niks meer van kan van maken. Ik heb dan dus ook geen behandelplan op de plank liggen behalve dan een terugverwijzing naar de tandarts met het advies om te extraheren over te gaan.
Lekker kuurtje
Maar sommige mensen gaan hier dus voorliggen. Zij willen mijn behandeling en daarmee basta. Alsof ik ze heb voor lopen liegen over de diagnose en prognose. Ik zou niet weten waarom ik dat zou willen. Ze willen dat ik het ‘gewoon’ schoonmaak en er een kuurtje tegenaan smijt en dat het dan allemaal echt wel goed komt. Ze hebben namelijk geen last. En geen pijn betekent voor aardig wat mensen dat er dus niks aan de hand is. Helaas zal een dergelijke behandeling juist wel voor pijn zorgen.
Pijn
Op het moment dat ik niet meer goed mijn werk kan doen, zal er tandsteen achterblijven. Het tandvlees aan de oppervlakte kan zich wel herstellen maar in de diepte niet. Hierdoor neemt de druk toe en krijgt men dus pijn. Maar ja…leg dat maar eens uit.
Paar avondjes zoet mee
Dus tja…soms staat er weleens iemand na een bezoek aan mij stampvoetend aan de balie omdat ik de behandeling geweigerd heb. En dan bedenk ik me ’s avonds op de bank hoe ik dit had kunnen voorkomen. Maar ik denk dat ik nog wat avondjes nodig heb.
