Wat een toestand. Ik schrijf dit in een enorme putlucht. Af en toe moet ik enorm hoesten en heb ik het ijskoud. Wat er aan de hand is? We leven momenteel in een soort van moeras. Een unieke ervaring, moet ik zeggen. Ik zie er veel parallellen in.
Het was zo mooi!
Het begon zo’n 3 weken terug. Onze benedenverdieping was heel wat jaren geleden een garage. Ons huis ligt in een heuvel. Dus de achterzijde van de garage ligt onder de grond. De bewoners voor ons hebben een parkeerplaats voor de garage gemaakt en de garage omgetoverd in een extra kamer van het huis. Toen wij verhuisden zagen we hier een geweldige mogelijkheid. Het was nogal een donker ruimte dus perfect voor een echte thuisbioscoop. Hoe luxe wil je het hebben?
Onze buurman is gek van F1 maar heeft helaas geen abonnement waarop dit uitgezonden wordt. Wij wel. Dus tijdens het seizoen zitten wij gezellig met onze buurman en zijn beroemde gevulde eieren naar F1 te kijken in onze eigen bios. Heerlijk als het super warm is want het is er lekker koel, want je zit onder de grond. Zo’n mancave (nou ja…ik was dan one of the guys) moet natuurlijk wel goed schoon gehouden worden door the perfect housewife (ja ja, ik ben van alle markten thuis).
Waar kwam de overstroming vandaan?
Dus elk weekend na de krachttraining in de sportschool ging ik nog even een cooling down doen met de stofzuiger en de dweil in de bios. Vaak lekker met mijn oortjes met goede muziek voor de perfecte vibe. Totdat ik met die stofzuiger op een uitstekende laminaatplank stuitte. “Vreemd.”, dacht ik. Waarom lag die plank een stukje hoger? Later zag ik vieze groene vlek op de muur. Schimmel…tja, dat kan in een wat vochtigere omgeving. Maar dat het zo erg vochtig was, kwam ik iets later achter. Na een paar dagen kwam er water uit de laminaatvloer naar boven.
We dachten eerst dat een kraantje van de waterleiding niet okay was. Nieuwe kraantjes leken het antwoord. Maar nee, dat was het niet. We lieten de loodgieter komen en die gaf aan dat het niet aan onze waterleiding lag. Die dacht dat het grondwaterpeil zo hoog was dat het bij ons naar binnenkwam en dat door de spouwisolatie het water niet kon wegzakken. We lieten een bouwbedrijf komen en die dacht dat het een verstopt putje was die vroeger in de garage liep. We trokken het laminaat eruit en vonden het putje. Compleet droog. Waar kwam dat water nou vandaag dan??? Uiteindelijk bleek dat de waterleiding van de buren achter (en boven..want heuvel…) ons kapot en lek was. Deze loopt door onze tuin. De oplossing was om Vitens deze te laten repareren.
Waar komt de pijn vandaan?
Waarom vertel ik dit nou allemaal? Nou, omdat ik zo vaak mensen in de stoel krijg die aangeven ergens een pijntje te hebben. Ze zijn er dan zelf compleet van overtuigt dat het van het tandvlees is. Zij snappen dan niet waarom we zo ‘moeilijk doen’. We stellen allerlei vragen, doen testjes, maken foto’s en denken na. Net zoals in mijn huis kan een probleem dat zich op een bepaalde manier uit een heleboel oorzaken hebben. Pas als je de oorzaak kent, kan je het probleem oplossen en door de juiste professional. Bovendien weet dan de verzekering ook wat en hoeveel ze gaan vergoeden. Bij ons zou schade door wateroverlast niet vergoedt worden, maar door een kapotte leiding wel. Hoe oneerlijk dat ook is.
Je kan het er niet bij hebben
Daarnaast viel het me op hoeveel stress ik hier van kreeg. Terwijl ik doorwerkte en mijn dochter met allerlei vragen zat, zat ik met mijn hoofd alleen maar bij dat moeras en hoe ik dat in godsnaam ging betalen. Er kon niks meer bij. Ik kan me nu inleven in mensen die continue in een ongezonde omgeving moeten wonen. Die zich afvragen hoe ze deze week nu weer rond moeten komen. Die zich afhankelijk voelen van anderen voor een goede oplossing. De mensen die bij mij in de stoel belanden en die van mij te horen krijgen dat ze dit moeten doen … en dat ze dat moeten doen….en dan maar een beetje verdwaasd knikken. Het kan er niet meer bij. Het is teveel.
Sterkte!
Ook las ik het boek Sander en de Brug. Dit gaat over vijf voorstellen voor een eerlijker Nederland. Ik besef me hoeveel geluk ik heb om ouders te hebben die me gezond hebben kunnen opvoeden en waar ik op terug kan vallen. Deze week kreeg ik de ene asielzoeker en statushouders in de stoel. Onzeker of ze verenigd worden met hun familie. Die moederziel alleen zijn en maar moeten zien te rooien. Ik moet denken aan de mensen in Turkije die geen huis en misschien ook geen familie meer hebben. Tijdens deze moerasweken heb ik geleerd hoe fijn het is om iemand te hebben om tegenaan te leunen en om in een schoon en droog huis te wonen. Ik wens al die patiënten dit moeten missen veel sterkte toe. In mijn tuin staan twee boxen met tandenborstels en tandpasta voor diegene die het nodig hebben. Dat is het minste dat ik kan doen.
