Tijdens de kerstvakantie scrolde ik wat door TikTok. Op een gegeven moment zat ik ineens in ‘lives’. Ik leerde dat dit betekent dat iemand zijn camera aan heeft staan en vervolgens zich de huid laat volschelden. Want welke live ik ook in ging, iedereen was druk bezig te vertellen dat ze ‘schijt aan iedereen’ hadden. Dat het ze niet boeide. Ik vroeg me af of dat echt zo was of dat ze zichzelf moed aan het inpraten waren.
Haat
‘Haters’ worden ze genoemd of ‘toestenbordhelden’. Om de een of andere reden hebben steeds meer mensen de hobby op de socials hun mening over een persoon te ventileren. Dit gaat helaas niet gepaard met strakke beargumentatie maar met drogredenering. Iemand is ‘gewoon lelijk’, een heks of hysterisch.
Open staan
Pech voor mij want ik hou enorm van de discussie opzoeken. Daarmee bedoel ik niet iemand tot op het bot beledigen, maar bekijken waarom iemand iets vindt om te onderzoeken of mijn mening nog wel overeind kan blijven. Ik hou er niet van om dingen al van te voren in te vullen en dus stel ik vragen om te zien of ik er wel op de juiste manier tegenaan kijk.
Opdrukkend kind
Zo kom ik ook regelmatig een uitspraak of een filmpje tegen waarbij bij de haren recht overeind gaan staan. En soms ook in het echte leven. Bijvoorbeeld toen ik met mijn dochter naar een indoor speeltuin ging en een kind dat amper kon lopen aan een fles cola zag lurken. Laatst zag ik dus zo’n live voorbij komen waar een moeder haar zoon aan het showen was. Haar zoon die een jaar of zes moet zijn geweest, maakte indruk door push ups te doen. Opdrukken dus. Ze prees hem de hemel in. Ik wilde ook in mijn handen klappen tot dat het jochie naar de camera kwam.
Speenfles
Hij pakte een speenfles met limonade en zette deze aan zijn mond. Na een slokje en het in ontvangst nemen van diverse complimentjes ging hij weer verder mijn zijn kunstjes. Wat fijn dat er zo’n positieve vibe was! Maar dit keer verpeste ik het zelf.
Zoveel vragen
Het ging namelijk zo door. Nadat hij eventjes sportief deed, kwam weer dat speenflesje langs. Ik begon me nu toch echt af te vragen of hij voor de grap een speenfles had of dat dit normaal voor hem was. Was de moeder zich bewust van wat dit kon betekenen voor de net doorkomende blijvende voortanden? Was dit een uitzondering, was het normaal of ging het normaal worden of misschien mankeerde de jongen toch iets waardoor hij geen normale beker kon hanteren? Was zijn fijne motoriek verstoord? Of was het juist een oefening van de logopedist? Of had hij per ongeluk de fles van zijn kleine broertje te pakken? Misschien was de moeder al bezig om hem eraf te krijgen. Of was het niet gelukt? Hoe kon ik helpen? Zoveel vragen…
Die zag ik niet aankomen…
Ik kon het niet laten. Ik typte: “Wat een baas! Is er een reden dat hij een speenfles gebruikt?” De moeder zag de vraag, las hem voor…so far so good…en zei toen keihard: “Bemoei je met je eigen!” Ik schrok. Was ik nu ook tot hater gebombardeerd? Tot de moedernazi? En wat betekende het nou eigenlijk wat ze zei?
Tot overmaat van ramp begonnen de andere kijkers ook tegen mij in te hakken. Ze moest het toch zeker zelf weten? En alsof ik nooit iets fout deed. Was mijn dochter soms perfect? En wat had ik voor een stomme profielfoto? “Wow!”, dacht ik. Wat gebeurde hier? Waarom werd dit meteen als aanval ervaren? Ik vroeg me serieus af wat de reden was en als er geen reden was of de moeder wist welke gevolgen een speenfles kon hebben.
Gevolgen
Ik kon toch moeilijk doen alsof ik het niet gezien had? Wat als deze jongen straks bruine tanden kreeg en wakker zou worden van de pijn? Wat als hij straks enorm veel geld kwijt was aan een beugel en misschien wel een kaakoperatie? Wat als hij gepest zou worden doordat hij sliste? En dat allemaal wellicht door onwetendheid?
Is dit hoe we met elkaar omgaan?
Tot ik verbouwereerd op het kruisje klikte om de live te verlaten, bleef ik nog even naar het zwarte scherm staren. Wat een agressie…is dit hoe het altijd gaat? Is dat hoe we nu met elkaar omgaan op de socials? Als je gewend raakt dat comments puur en alleen zijn om je af te kraken dan trek je een scherm op. Alles wat er gezegd wordt, trek je meteen in het negatieve en ervaar je als aanval. Hoe voorzichtig moet je dan iets vragen? Ik hoop oprecht dat dit geen voorbode is hoe wel in het dagelijks leven met elkaar om gaan of zullen gaan. Ik moet er niet aandenken dat als ik een patiënt iets vraag gelijk een grote mond terug krijg. Volgens mij heb ik dat nog niet zo hoeven ervaren.
Intentie
De intentie waarmee je iets zegt of vraagt raakt in een klein typeberichtje al gauw verloren. De toon waarmee je iets zegt, geeft je intentie weer. Gelukkig beschik ik over een zachte stem en denk ik ook altijd eraan hoe ik iets vraag, met welk intonatie en houding. Toch kan ook dit verkeerd overkomen als je altijd maar shit over je heen hebt gehad.
Het boeit wel
Misschien goed om eens bij jezelf te raden te gaan of dit bij jou ook het geval is. Misschien niet online, maar wel binnen een gezinssituatie en/of op school. Niet iedereen bedoelt het verkeerd. En misschien had die ander ook alleen maar zijn scherm opgetrokken als hij zo naar tegen je deed. De aanval is de beste verdediging, is dan de redenatie. Een hulpverlener of een zorgverlener is er altijd voor jou. We willen je helpen met dat wat jij wil en belangrijk vindt. Echt…! Het boeit ons namelijk wel. Wij hebben geen schijt aan jou.
