Na 20 jaar werken, heb ik steeds meer de behoefte om verder te kijken dan mijn neus lang is. In het begin was ik vooral erg druk met instrumenteren. Dat kan ik inmiddels met mijn ogen dicht. Zo met je ogen dicht, kan je wat dieper nadenken en ook meer voelen. Soms vraag ik me dan af waar ik eigenlijk mee bezig ben. Zeker nu. De kloof tussen arm en rijk lijkt steeds dieper te worden. En daar kom ik dan aan met mijn goede bedoelingen om iemand beter voor zijn gebit te laten zorgen.
Huisbezoek
Laatst was ik in gesprek met een jeugdarts. Ik vertelde haar mijn zorgen over ouders die hun baby al koekjes voeren. Ze herkende het zeker. Als ze op huisbezoek is ziet ze ook van alles in die mondjes verdwijnen. Maar behalve dit ongezonde gedrag ziet ze tijdens zo’n bezoek nog veel meer dat niet in de haak is. Niet omdat de ouders niet goed willen zorgen voor hun kroost. Juist wel. Maar waar moeten ze beginnen?
Iedereen zit ermee
Het is een universele vraag. Iedereen zit weleens met het handen in het haar en vraagt zich af waar ze in vredesnaam moeten beginnen. De wereld om je heen is dan een chaos en je voelt de behoefte om het te ordenen. Maar aan de andere kant heb je er ook eigenlijk totaal geen zin in. Je zit dan maar wat voor je uit te staren en laat de boel de boel. Bijna in de hoop dat het zich vanzelf gaat oplossen als je maar lang genoeg wacht. Je laat jouw rotzooi lekker jouw rotzooi zijn. Het is dus heel dubbel.
Zinloos
Zeker als iemand meent zich ermee te moeten bemoeien wil je jouw rommel juist behouden. Je voelt je bovendien betrapt en niet gerespecteerd. Je weet best dat het anders moet. Je bent alleen zo moe. Moe van het rondjes draaien in je hoofd. Je wil niet op je verantwoordelijkheid aangesproken worden zeker als je enorm afhankelijk bent van anderen. Van regeltjes. Van wetten. Van gedoe. Aan de ene kant wil je uit de put getrokken worden en aan de andere kant wil je het zelf doen. Als je tot de orde wordt geroepen, doet het pijn. Je kunt er toch zeker niks aan doen? Je komt steeds dieper in je slachtofferrol te zitten. Je raakt overtuigt dat het allemaal zinloos is. Hulp vragen voelt als falen waardoor je je nog slechter voelt.
Bemoeien
En dan kom ik aan…met mijn opmerking over je tandplak..over je rookgedrag…over je eetpatroon. Ik strijk je tegen je haren in. Waar bemoei ik me mee? Je moet toch zeker zelf weten of je tandenpoetst, of je rookt en hoe je eet? En toch weet ik dat je heel diep binnen in je het ook anders wil. Jouw ideale plaatje ziet er vast anders uit dan liggend op de bank met overgewicht en met losse tanden met een rot humeur. Een humeur die je probeert op te liften met alcohol, nog meer sigaretten en snacks uit de frituurpan.
Je weet alleen niet waar je moet beginnen. Het lijkt alsof je van alle kanten wordt tegen gewerkt. Er is ook nooit eens iemand die je een complimentje geeft. Alsof je jezelf niet mag zijn. Dus je begint maar niet. Het lijkt bovendien allemaal zo zinloos.
Hoe voel je je?
Het aantal mensen met een depressie die mijn behandelstoel bezoeken lijkt te stijgen. Of ik heb er meer aandacht voor, dat zou ook kunnen. Als ik vraag hoe het met je gaat, wil ik ook echt weten hoe je je voelt. Waarom zou je nog je tandenpoetsen als elke dag een opgave is? Waarom zou je nog flossen als je het toch niet goed doet? Waarom zou je nog een poging wagen om gezond te eten als je de vorige bij de kassa stond en het niet kon betalen? Alles lijkt nutteloos.
Je bent het waard
Daarom laat ik mensen graag ervaren hoe mooi hun mond ook alweer is. Hoe lekker schone tanden kunnen aanvoelen. Dat ze het waard zijn om goed voor zichzelf te zorgen. Dat elk stapje hierin een waardevolle stap is. Zelfs als het mislukt.
Hier begin je
Maar nu de vraag, waar moet je beginnen? Het maakt niet uit, als je maar begint. Elk begin die je maakt is namelijk een begin. Dat is iets om jezelf voor op de borst te slaan. Je hebt het gedaan! Stom? Nee joh, je ziet toch die arrogante zakenmannen? Die prijzen zichzelf ook voor elk dingetje in de hemel. Want als jij het niet doet, ziet niemand het. Vier elk stapje dat je zet. Begin met vieren! Wanneer? Nu!
