Door Corona mag ik nog steeds de sportschool niet in. Ja, wel als ik buiten onder begeleiding ga sporten. Ik dacht het niet! Daar ben ik veel te eigenwijs voor. En bovendien…wie zegt dat het niet gaat regenen? Of het toch weer super koud is of juist weer veel te warm? Nee, laat mij maar lekker op mijn hometrainer, roei-apparaat en crosstrainer thuis. Ook heb ik van die elastieken. Ja, okay, die lubberen onderhand en mijn buik stiekem ook weer. De sportschool is toch beter. Nou ja, mijn conditie is in elk geval wel op peil. Ik sport niet om mooi te zijn, maar om fit te blijven.
Dance like nobody is watching
Toch heeft mijn eigen thuisgym ook echt wel voordelen. Zo hoef ik niet te wachten totdat een apparaat vrij komt. Ik hoef niet te reserveren. Ik kan de muziek die er gedraaid wordt zelf kiezen. Ik zet hem lekker hard (gelukkig vinden mijn buren dat niet erg). Ik durf het bijna niet te zeggen…maar ik sport zelfs in mijn nachtkledij, want ik sport vroeg in de ochtend. Ik bedoel…waarom zou ik me twee keer douchen? Waarom zou ik me netjes aankleden? En wat ik ook doe…is dansen als een idioot. Niemand kijkt! En het voelt heeeerlijk!
Sociaal aangepast
Na het bovenstaande vraag ik me af waarom zou ik dat niet ook gewoon in de sportschool doen? Waarom trek altijd die super strakke legging aan waarbij ik hardnekkig dat buikje in probeer te verbergen? Waarom doe ik daar ook niet mega vrolijk en zwabber ik mijn ledematen alle kanten op? Als ik daar zo van ga lachen, waarom doe ik dat dan niet? Eigenlijk is het best vreemd dat we ons in allerlei bochten wringen zodat we ons sociaal aangepast voelen. Wie zou er eigenlijk bezwaar tegen hebben als ik een beetje gek dans? En hoe zou ik het zelf vinden als ik iemand mega gelukkig zie bewegen of gewoon met een ontspannen wat dikkere buik rond zou lopen? Lach ik diegene uit of zou ik er ook van genieten?
Wat verberg jij?
Nee, ik wil niet zeggen dat iedereen nu in zijn pyjama ongedoucht over straat zou moeten. Waar ik naar toe wil: ongemerkt verbergen we onze eigen ik voor de ander. Ga maar eens bij jezelf na wat jij graag verbergt. Is het soms je lach? Hoe vaak sla jij je hand voor je mond als je moet lachen? Of lach je in het geheel je tanden niet bloot? Heb je jezelf aangeleerd om je lippen gesloten te houden? En welk effect heeft die geslotenheid op een ander?
Lachen is therapie
Laatst rolde ik op Clubhouse een room in met lachtherapie. Ik liet mij niet horen maar luisterde mee. Wat een hoop verschillende lachen heb je toch. Een beetje grinniken tot een ware rollende lach. Ik kon het niet helpen. Ik begon mee te lachen. En echt lachen, kan alleen maar als je vol uit lacht. Als je dat eenmaal doet, dat toelaat…wat een geweldig gevoel!
Kietelen
Heel veel mensen worden gelukkig als ze een ander kunnen laten lachen. Een van mijn favo hobby’s is mijn dochter kietelen. Wat een heerlijke vrolijkheid. Eerst begint het nep maar daarna heb je gewoon allebei schik voor tien. En we weten allemaal dat als je niet tegen kietelen kunt het onmogelijk is om alleen maar te lachen met je mond gesloten.
Lachen zonder tanden
Daarom vind ik het zo jammer dat zoveel mensen zich schamen voor hun lach. Ze verbergen hun tanden dan. Maar wat is er nou mooier dan tanden? Ja, okay, als je een paar tanden mist dan snap ik het. Alhoewel…vanochtend zag ik een treurig bericht. De Spaanse komiek ‘El Risitas’ is overleden. Hij is wereld beroemd om zijn hysterische lach:
Juan Joya Borja, een Spaanse komiek die wereldwijde internetfaam bereikte door een interview waarin hij met een hysterische lach een anekdote vertelt, is op 65-jarige leeftijd overleden. De komiek met de bijnaam El Risitas (de giechel) lag sinds september in het ziekenhuis in Sevilla, waar een been werd afgezet vanwege hart- en vaatziekten.
In 2015 groeide Joya uit tot een fenomeen vanwege een interview uit 2002 op de Spaanse televisie. Een Egyptische zender plakte zijn eigen verzonnen ondertitels onder een fragment om president Sisi belachelijk te maken. Dat fragment ging viraal. De Britse krant The Guardian omschreef zijn lach als die van “een dolfijn die een pakje per dag rookt”.
In de bekendste bewerking lacht Joya z’n weinige tanden bloot om de Macbook Pro die Apple in 2015 presenteerde, zonder usb-poorten.
Mede dankzij zijn tekort aan tanden werd hij beroemd. Als je het filmpje nog niet kent dan zou het absoluut eens bekijken.
Schaamteloos lachen
Als jij je schaamt voor je gebit, omdat je het zelf te geel vindt, te scheef, te spits, te breed, te lang…of waarom dan ook…gun jezelf die lach! Je kunt daarin twee dingen doen: Of je accepteert je tanden en laat voortaan je hand achterwege of je laat er iets aan doen. Er is zoveel mogelijk, tegenwoordig! Kies alsjeblieft en laat nooit iets of iemand (ook jezelf niet!) je lach van je afpakken. Lach, alsof niemand kijkt!
