Hoe slaan wij ons erdoor heen?
Als je mij twee jaar geleden had verteld over het feit dat nu iedere patiënt bij mij in de wachtkamer zit met een mondkapje op had ik dit helemaal voor gek verklaard.
Mondkapjes overal! In de trein, in de supermarkt, in de bus en nu zelfs bij mij in de wachtkamer. Hoewel in zelf dagelijks met zo’n kapje op mijn snoet zit en dit al 11 jaar doe blijft het een gekke gewaarwording.
Corona, het woord van 2020, Covid 19.. iedereen krijgt al kippenvel op de armen als je het uitspreekt.
In dit blog zal ik uitleggen hoe het is om te werken in de praktijk en de regels die wij hanteren om Corona buiten de deur te houden.
Hoe ik het zelf ervaar, ben ik angstig of juist niet?
En welke veranderingen er door de maanden heen zijn opgetreden.
Waar het allemaal begon
We gaan terug in de tijd naar maart 2020, in de twee weken die ik in maart nog heb kunnen werken hoorde ik al verhalen in het nieuws over Corona in Italië, Spanje en China.
Omdat het nog niet in ons eigen kikkerlandje aanwezig was, en ik deze landen voorlopig toch niet zou bezoeken voelde ik nog geen angst of huivering.
In die periode sprak ik er wel over met mijn patiënten en twee mannen die beide veelal werkzaam zijn in het buitenland voorspelde mij al dat dit wel mooi eens foute boel kon zijn.
Een van deze patiënten is hoogleraar en weet alles van statistieken en zei mij dat dit ernstiger is dan wij allemaal denken en dat dit veel grotere gevolgen kon hebben dan een regulier griepvirus.
Helaas hebben mijn patiënten beide gelijk gekregen en begon de ellende al snel in Brabant. Van de eerste cijfers naar een snelle toename door het aantal carnavalvierders.
Waar ik zelf erg van ben geschrokken is dat door enkele persberichten in de media een heel land bijna geheel stil gelegd kon worden.
We moesten allemaal thuis blijven, thuis werken, geen sociale contacten, opletten met boodschappen doen etc.
De eerste weken voelde het als een lange vakantie, en eerlijk waar ook ik heb hier van genoten.
Geen verplichtingen, even geen drukte, geen werkdruk, het voelde best wel even lekker.
Wat eerst als een heerlijk lange vakantie voelde, werd ook een onprettig gevoel. Ik wilde mijn collega’s weer zien, gezellig kletsen met mijn patiënten en gewoon weer aan het werk.
Ik hou van mijn werk en mis het altijd als ik een lange tijd vakantie heb.
Werken in coronatijd
Van de een op andere dag kregen we van onze beroepsverenigingen door gegeven dat we op korte termijn weer aan de slag mochten. Wel met de nodige aanpassingen en maatregelingen in de praktijk.
Met een klein clubje collega’s zijn we naar de praktijk toe gegaan om de mogelijkheden te bespreken.
Duidelijk was dat er schermen moesten komen van plexiglas, het aantal patiënten in de wachtkamer moest minimaal zijn, overal moest de 1.5 meter regel kunnen worden toegepast.
Veel van mijn collega’s waren erg huiverig, een aantal waren zelfs geneigd om helemaal niet aan het werk te gaan. We hebben hier goed over gesproken, en ik zag vooral mogelijkheden.
Tuurlijk weet ik dat ik dicht op andere mensen werk, dat ik veel met aerosolen te maken heb en ik een groter risico loop om besmet te raken dan bij de gemiddelde andere baan in Nederland.
Toch heb ik nooit een angst gevoeld om weer aan het werk te gaan. Ik had er weer zin in!
Mijn behandelkamer grenst aan de tuin van de praktijk, via de tuinpoort konden alle patienten voor mondhygiene mooi naar binnen komen. Zo was het aantal mensen in de wachtkamer ook een stuk lager, tijdens mijn behandelingen zou ik alle ramen lekker open zetten zodat het voldoende kon worden geventileerd.
Nog diezelfde dag kregen wij van de beroepsvereninging door dat we nog niet op de genoemde datum mochten beginnen maar eerst alle persberichten moesten afwachten.
Wat een domper! De telefoon stond roodgloeiend, alle appgroepen met collega’s , jaargenoten en mondhygienisten in de buurt stonden vol met verontrustende berichten.
Wat gaan we doen? Wel of niet beginnen, ga jij wel ?
De dag erop kregen wij van via de persconferentie dat wij als contactberoep weer aan de slag mochten. We werkten immers toch al heel hygiënisch en schoon. Ook waren de cijfers uit het buitenland bekend en het aantal besmettingen opgelopen via de tandartspraktijken waren te verwaarlozen.
Ik ben een week later begonnen omdat wij in de praktijk eerst alle puntjes op de I wilde zetten.
De appgroepen bleven roodgloeiend met alle vragen van mijn collega’s. Hoe ga jij het doen? Gebruik jij dit ook? Ik kreeg het Spaans benauwd van alle foto’s die ik van collega’s doorgestuurd kreeg. Sommige waren nog beter beschermd dan het personeel op de IC afdelingen. Geheel in chirurgisch haarmasker, mondmasker en gezichtsscherm. Sommige zelfs in een wit pak over de werkkleding klaar om asbest te gaan saneren.
Dit is dus wat angst met je doet! Ik hield mij zelf voor dat in principe iedere patiënt gezond zou zijn en mocht er een enkele besmette patiënt tussen zitten, ik zelf voldoende goed beschermd was om veilig te behandelen. Eigenlijk hetzelfde met HIV, een besmetting die je liever niet tijdens je werk oploopt. Deze gedachte heeft mij hier goed doorheen geholpen. Ook kunnen de patiënten via een enquete op de mail vragen beantwoorden en weet ik al voor mijn behandeling al of mensen gezond zijn.
Ik vertrouw mijn patiënten en hoop dat iedereen die zich maar enigzins grieperig voelt met de bekende corona signalen lekker thuis blijft.
Tot de dag als vandaag ben ik nog geen dag angstig geweest om naar mijn werk te gaan. Wel zijn er in onze praktijk wat meer afbellers dan normaal. Mensen stellen ons vaak de vraag bij klachten of zij mogen langskomen of niet. Bij 1 of enkele klachten blijf thuis a.u.b!
Ook zijn er patiënten die bang zijn om ons te bezoeken en dat snap ik even goed. Het is ieders eigen keus. Je moet je immers wel veilig voelen in de tandartsstoel.
